سعید هلیچی

در وطنم لوله‌ها‌یِ تفنگ‌
بیش از لوله‌هایِ آبِ آشامیدنی بودند…

#عدنان_الصائغ

ترجمه: #سعید_هلیچی

هراسی نداشت که وطن او را بکشد
ولی هراس این را داشت
که وطن خودکشی کند…

برشی از شعر #نزارقبانی
از کتاب: #تاریخعشقوعصیان
ترجمه: #سعید_هلیچی

همه چیز از دهان افتادهچرا دهان دنیا را چفت نمی‌کنی؟ مرگ…! کارخانه‌ی آدم سازی‌ات را متوقف کنسرمایه‌ی خوبی نبودیمهر چه خاک خرجمان کردیزمین دارد باز پس می‌گیرد مرگ مرگ…! مرگ را چه کسی آویزه‌ی گوش زندگی کرده،که گوشش به هیچ عاشقانه‌ای بدهکار نیست؟!و اگر مرگ دست توستپس این درختان بی‌جان چیستند؟که ما را به نوبتسوارشان

نبودنت فواره‌ی‌ آتشینِ قلب است
و منِ تشنه‌لب [که لبهایت مرا سیراب نکرد]
بر لب حوض کاشی می‌نشینم
روبروی ساختمانِ خانه‌ی هنر
قطرات آب را دنبال می‌کنم،
همچون سیم‌هایِ طلاییِ بی‌پایان

اندکی دیگر…
می‌گذرم،
زندگی‌ام را چونان گاریِ تُهی هُل می‌دهم
و فریاد می‌زنم: ای رهگذران
مراقب باشید
که به رویاهایم نخورید…